Interview Aad Ottervanger

30-10-2019 | 11:47

Aad Ottervanger heeft PLS. Hij heeft, op zijn handbike, (samen met zijn team), al 4 x deelgenomen aan de Tour du ALS in Frankrijk, 1 x aan de Amsterdam City Swim en nu ook aan de Toer voor ALS. In dit interview deelt hij graag zijn ervaringen van de Toer voor ALS.

 

Zodra er bekend werd gemaakt dat de Toer voor ALS eraan kwam was hij meteen enthousiast. Op 13 oktober jl. was Aad natuurlijk van de partij bij de Toer voor ALS. Het zusje van de Tour du ALS welke ‘gewoon’ in Nederland plaats vond. 

 

“Het moment dat je hoort: De eerste Toer voer ALS gaat in Limburg plaatsvinden op 13 oktober. Dat is het moment dat je besluit: Daar ben ik natuurlijk bij!” Begint Aad enthousiast zijn verhaal over waar zijn deelname begon. “Het is een goede training voor de Tour in 2020.” Doelend op de jaarlijks terugkerende Tour du ALS die traditiegetrouw in Frankrijk plaatsvindt. “Het mooie aan de Toer voor ALS was dat het dit keer niet alleen een feest van herkenning was, maar dat er juist zoveel nieuwe gezichten bij waren. Limburg is qua locatie natuurlijk makkelijker bereikbaar dan Frankrijk waardoor het voor veel meer mensen de mogelijkheid bood om te kunnen deelnemen.”

 

Aad besloot dat hij deze Toer zonder enige hulp wilde volbrengen. Hij wilde geen duwers achter hem. Hij besloot dat hij deze uitdaging zonder hulp wilde volbrengen. Met de massastart begon hij zijn uitdaging en het ging top. Toen hij op een gegeven moment bij het nagelegen vliegveld nietsvermoedend fris en fruitig de gele borden aan het volgen was werd hij aangesproken door 1 van de motards. “Ben jij toevallig Aad?” “Ze waren me waarschijnlijk kwijt geraakt en waren naar mij op zoek.” 

 

Daarna vervolgde hij gewoon zijn rit. Berg op en berg af.. Beklimmingen van 2% tot 9% had hij al achter de rug.. En toen kwam het laatste bergje in zicht.. Wel 13%... Oeps! Maar vastbesloten dacht Aad bij zichzelf: “Jij kan dit Aad! Gewoon je eigen tempo vasthouden en verstand op nul, blik op oneindig.” Maar toen, aan het begin van de berg en laat je versnelling je in de steek. “Toen dacht ik wel even; en nu?”  

 

Maar wat Aad, tot zijn verrrasing, niet wist was dat een buddie hem al die tijd al op afstand was gevolgd. Vincent Gravestein, die ook al die jaren mee geweest is naar Frankrijk! Ook een van de motards die constant bij mij was, soms ver voor mij, en dan weer achter mij, Ronald Siepermann genaamd, wel een uitkomst. Deze 2 heren hebben voor de zwaarste klim, mijn verzet om de berg op te komen, vast gezet. En zo kon ik, zelfstandig, toch die verrot zware berg klein krijgen, en met trots over de finish komen en aan het feestgedruis deelnemen.” 

 

“Ik zeg, volgend jaar weer doen, en groetjes tot in Frankrijk allemaal”

 

Liefs en sterkte voor allemaal...

Sluit Aad zijn verhaal af.